Co noveno mes de embarazo chega o final da xestación. Neste mes inclúense máis de catro semanas, polo que en realidade son 10 os meses de embarazo. Sentiredes cansas, coa mobilidade moi reducida e teredes moitas ganas de abrazar ao voso bebé, pero tamén moitas dúbidas e mesmo medos sobre o momento do parto. Quedan aínda uns días ou semanas por diante, nas que o bebé pode chegar a engordar mesmo máis dun quilo, dependendo de cando naza finalmente.
O lanugo que cubría toda a pel do bebé case desapareceu, salvo nos brazos e os ombreiros. Ao longo deste último mes, será unha sustancia branca a que recubra a súa pel, é a vérnix caseosa e serve de protección e hidratación.
En que consiste a proba do estreptococo
Entre as semanas 35 e 37 de embarazo realízase un cribado para detectar na nai unha posible infección por estreptococo do grupo B. Esta bacteria é moi frecuente no noso medio, pero se o recentemente nado contáxiase pode provocarlle septicemia (reacción grave a unha infección), pneumonía ou meninxite. O test consiste en tomar unha mostra cunha escobilla de algodón para un cultivo vaxinal-rectal. No caso de resultar positivo o cultivo, está indicado un tratamento antibiótico durante o parto.
Outra das probas que se realiza nas últimas semanas de embarazo é a monitorización fetal. Uns sensores, colocados encima da barriga, rexistran o ritmo cardíaco do bebé e as contraccións uterinas, para comprobar o benestar fetal e avaliar si hai contraccións.
Tamén durante o noveno mes de embarazo adóitase realizar a ecografía do terceiro trimestre. Aínda que a conveniencia desta ecografía é obxecto de controversia, está establecida na maioría dos hospitais. Os obxectivos principais desta proba é avaliar o crecemento fetal, identificar a posición do bebé e o diagnóstico de anomalías na placenta ou no volume do líquido amniótico.
En que consiste a versión cefálica externa
Se o bebé non se atopa en posición cefálica (coa cabeza cara á pelvis da nai) a termo, nos hospitais adoitan recomendar unha cesárea electiva, para evitar as complicacións dun parto de nádegas. Pero, como unha cesárea tampouco está exenta de risco, débense tentar outras opcións antes para que o bebé se dea a volta.
Unha destas medidas é a versión cefálica externa e consiste en dirixir ao feto coas mans, a través do ventre, para que se vire. Este procedemento debe facelo un profesional experto na técnica. Se se cumpren cos criterios de selección e exclusión para a versión cefálica externa, e realízase correctamente a técnica, é unha manobra segura. Ademais, leva a cabo comprobando en todo momento o benestar fetal cun ecógrafo.
41 semanas de embarazo sen síntomas de parto
Un dos primeiros datos que calculades ao saber que estades embarazadas é a data probable de parto (FPP). Esta obtense segundo o día da última menstruación e pódese axustar posteriormente coa idade gestacional do embrión. Pero soamente o 5% dos bebés nacen na súa data probable de parto, polo que é un dato que vos debe servir simplemente como orientación.
É lóxico que, conforme se achegan as 40 semanas de embarazo, sintades impacientes polo nacemento. Se ademais non percibides ningún signo de que o parto vaia comezar, a espera pódese facer máis difícil aínda . Algúns destes síntomas son:
- O bebé descendeu cara á canle do parto. Podedes sentir que respirades un pouco mellor, xa que este movemento alivia a presión sobre o diafragma, aínda que aumenta sobre a vejiga.
- Expulsades o tapón mucoso. Esta secreción mantén selado o colo do útero e é similar ao moco cervical da ovulación, pero en maior cantidade e pode presentar fíos de sangue.
- Sentides unha explosión de enerxía que vos leva a limpar e ordenar a casa e encher a neveira de comida. Coñécese como instinto de anidación ou síndrome do niño, e responde á necesidade de telo todo listo para a inminente chegada do bebé.
- O pescozo uterino ha comezado a borrarse, está máis estirado e delgado. Tamén poida que teñades o pescozo uterino dilatado, pero isto soamente poderédelo saber tras unha exploración xinecológico.
Estes signos poden indicar que o parto está próximo, pero non necesariamente vai ser inminente. É dicir, podedes pasar varios días e mesmo semanas con algúns destes síntomas, ou directamente non sentir ningún. Por iso non vos debedes inquietar si parece que os sinais de parto non chegan e cumpristes as 40 semanas de embarazo. O parto pode iniciarse en calquera momento, polo que podedes estar tranquilas mentres sigades un correcto control do embarazo e notedes os movementos do bebé.
Como empeza o parto
Non se sabe exactamente que fai que se inicie o parto. A rotura de membranas coa expulsión tipo fonte do líquido amniótico ocorre en moi poucas ocasións. A maioría das veces iníciase coas contraccións ou cunha leve, pero constante, perda do líquido a través dunha fisura da bolsa.
Debedes saber que hai diferentes etapas do parto e que non é recomendable que vos ingresen en dilatación ata que cheguedes á fase activa do traballo de parto (si tedes un embarazo normal).
A primeira etapa é o período de dilatación e conta coa fase inicial e a fase activa. A fase inicial, a que adoitades pasar en casa, consiste en contraccións máis irregulares que aos poucos van volvéndose fortes e rítmicas facendo que o colo do útero empece a dilatarse aproximadamente até os catro centímetros. Na fase activa, o pescozo dilátase por completo até os 10 centímetros. A segunda etapa corresponde ao período de expulsión: o nacemento do bebé. E na terceira, o alumeamento, expúlsase a placenta.
Se todo vai ben (o bebé móvese e non hai sangrado vaxinal), o día do parto debedes acudir ao hospital se se produce a rotura de membranas (con celeridade se o líquido amniótico está tinguido dalgunha cor, xa que pode significar que contén feces do bebé) ou si tedes contraccións regulares polo menos cada tres ou catro minutos durante máis de media hora.
