Os xenitais dos bebés aínda non están desenvolvidos do todo e é normal si ás veces presentan unha coloración diferente á dos adultos ou si están un pouco inflamados. No entanto, é importante que prestemos atención aos posibles cambios que se poidan dar xa que hai algunhas características que non son comúns e que será preciso tratar.
Sinequia vulvar ou de beizos menores
Consiste na adherencia dos beizos menores entre si, de forma que non permite ver a entrada da vagina, e ás veces tampouco o meato uretral (por onde salgue os ouriños).
A sinequia pode ser total ou parcial, habitualmente non produce ningún síntoma, pero é algo que se detecta nas revisións pediátricas ou que poderedes advertir durante a hixiene ás vosas fillas. Conforme a nena vaia crecendo, a tendencia natural é a resolverse espontaneamente.
Algúns casos de sinequias totais poden orixinar complicacións como molestias, dificultade para ouriñar, fluxo vaxinal fedorento ou infeccións de ouriños. Nestes casos, recoméndase tratalas para liberar a adherencia. Existen diferentes opcións como as cremas a base de vaselina, corticoides, ou en última instancia unha intervención cirúrxica.
Vulvovaginitis durante a infancia
É unha inflamación ou infección da rexión externa xenital feminino, vulva e vagina. É moi común entre os dous anos e os sete anos, sobre todo tras a retirada do cueiro e o inicio da súa autonomía no baño.
Maniféstase con picor, enrojecimiento da zona e fluxo vaxinal. Con frecuencia hai molestias ao ouriñar e en ocasións pode sangrar. Adóitase producir pola contaminación da vulva e a vagina desde a zona anal ou a través das mans. Outra causa de vulvovaginitis é a presenza dun corpo estraño que a nena introduza na súa vagina.
O tratamento baséase en que usedes xabóns específicos e algunhas cremas, as normas de hixiene habituais co cambio frecuente da roupa interior, e que ensinedes ás nenas a técnica correcta de limpeza dos xenitais despois de ir ao baño a ouriñar ou defecar (de diante cara atrás). É conveniente que evitedes o uso de roupa axustada e xabóns perfumados ou irritantes na zona xenital. Tras o baño, debedes comprobar que a zona xenital queda seca.
Testículos non descendidos: a criptorquidia
A criptorquidia é a ausencia do testículo na bolsa escrotal e afecto ao 2-3 % dos recentemente nados homes, especialmente se naceron prematuros.
Os testículos durante o período embrionario desenvólvense na zona central do abdome e, ao final da xestación, completan o seu percorrido cara á bolsa escrotal. Na criptorquidia, este percorrido non se realizou completamente e os testículos pódense atopar en calquera punto do camiño. Este descenso pode producirse despois do nacemento e tedes que comprobar que, efectivamente, sucede antes dos 6 meses. En caso contrario, está indicado consultar ao ou a profesional que buscará o testículo mediante probas de imaxe e pode expor a cirurxía para colocalo no seu sitio.
O testículo debe estar na bolsa escrotal porque é o lugar no que ten unha temperatura axeitada para poder exercer a súa función fértil futura. Unha condición diferente á criptorquidia é o testículo en ascensor ou retráctil, que sobe e baixa con facilidade. Para distinguilo, axudaravos a observación co aumento de temperatura, como ocorre cando están na bañeira ou cando teñen febre. Nesas situacións o testículo descende e seredes capaces de velo na bolsa escrotal.
Fimosis en bebés
A fimosis é o estrechamiento da abertura do prepucio, que é a pel que recubre o glande do pene. É fisiolóxica no recentemente nado e os primeiros anos de vida debido ás adherencias na pel da zona.
Conforme se vai producindo o crecemento físico do neno, as adherencias van desaparecendo polo propio desenvolvemento do pene e polas erecciones espontáneas. En liñas xerais, ao redor dos catro anos o 80% dos nenos poden retraer o prepucio sen problemas. Soamente o 1% non poderá facelo chegados os 16 anos.
Como sabedes que se trata dun proceso evolutivo, salvo se hai complicacioné, a recomendación é que manteñades unha conduta expectante, coidando a hixiene tolal con suaves retracciones do prepucio, sen forzalas. A cirurxía raramente está indicada, salvo en casos moi severos, que orixinan infeccións locais repetidas, ou mesmo dificultades na micción. Na maioría dos casos que non se resolven espontaneamente coa idade, basta con seguir un tratamento local con corticoides.
